W drugiej części zasygnalizowane zostaną zmiany w zakresie długości terminów przedawnienia.
Zmianie uległy terminy przedawnienia zarówno roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu, innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju lub sądu polubownego, jak również roszczeń stwierdzonych ugodą zawartą przed sądem i sądem polubownym oraz ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd. Terminy przedawnienia roszczeń, które nie zostały objęte wyżej wymienionymi „rozstrzygnięciami” również uległy zmianie. We wszystkich powyższych przypadkach skróceniu uległ termin przedawnienia z dziesięciu do sześciu lat.
Nietypowy jest natomiast sposób liczenia końca terminu przedawnienia. Koniec terminu przedawnienia przypada bowiem na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata (wynosi np. 1 rok).
W uzasadnieniu nowelizacji ustawy wskazano, że za skróceniem ogólnego terminu przedawnienia roszczeń przemawia przede wszystkim potrzeba zmobilizowania stron stosunków prawnych do podjęcia aktywności procesowej oraz trudności dowodowe związane z upływem czasu od daty wymagalności roszczenia.
W praktyce powyższe rozwiązanie, polegające na zmniejszeniu ogólnego terminu przedawnienia, nie będzie miało dużego znaczenia dla przedsiębiorców. Wszak dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi on nadal trzy lata, a często w przypadku roszczeń z tzw. umów nazwanych jak choćby z umowy o dzieło albo z umowy spedycji jest jeszcze krótszy, tzn. wynosi odpowiednio dwa lata i rok.
W przypadku jednak, gdy roszczenie zostanie objęte prawomocnym wyrokiem lub nakazem zapłaty zmiany te będą już jednak istotne, ponieważ termin przedawnienia w praktyce rzeczywiście ulegnie skróceniu z dziesięciu do sześciu lat.